Trainingsweekend
10 - 12 mei 2019
Het PSV van de zondagse 4e klasse-G besloot dit seizoen een tussentijds ‘verwerkingskamp’ in te lassen, nadat het Asser Boys officieus kampioen had zien worden. De kruitdampen waren nog niet opgetrokken of de mannen van OZW 3 trokken erop uit. Het slagveld ver achter zich latend.
Blame it on the teleurstelling, gooi het op het behoud van traditie, maar de heenreis die bewuste vrijdagochtend zou weer een illustere onderneming worden. Met goede moed werd er verzameld bij het Bastion Hotel te Groningen, waar een pontificaal geparkeerde knalgroene Flixbus op de reisgenoten neerkeek. Het gevaarte dat Berlijn met gesloten ogen weet te bereiken bespeurde een -bij nader inzien zeer aanwezige- laksheid voorafgaand aan de tocht naar het treinstation in Leer. Vanwaar de treinreis naar Berlijn ingezet zou worden door een tiental gretige Oude Meesters.Gedrieën togen een parmantige Mercedes, Leenbus en geroutineerde Audi richting oprit A7. Over de tijdsplanning, die de alom beruchte leider Nico Raiola binnen een paar maanden lang minutieus in elkaar had gedraaid, leek niemand ook maar enigszins sceptisch. Een naïeve gedachte waar we op deze plek maar even niet over uitweiden. Laten we zeggen dat de heenreis in het verleden zowel collectief als individueel de nodige spanning met zich meebracht.
Spannend zou het uiteindelijk weer blijken te worden. Veelzeggende groepsberichten als ‘Het wordt krapjes’, ‘Jongens we moeten gassen’, 'Iedereen rennen zo’, ’08.41 trein’ en ‘We hebben 4 minuten zo’ lieten aan onduidelijkheid niets te wensen over. Coach Dick kreeg het vanuit de routeerde Audi niet direct mee, maar zag zijn twee voorgangers een tractor inhalen en aan de horizon verdwijnen. De gemiste afslag en daarop volgende landweg hadden hem al van een unheimisch gevoel voorzien. ‘Dan maar de volgende trein,’ was zijn reactie. De persoon op zijn bijrijdersstoel zou voor het tweede jaar op rij moeten improviseren om op plek van bestemming te geraken.
De rest van de kudde wist op miraculeuze wijze de trein te halen, door de auto’s nagenoeg op het perron (en buitengewoon illegaal) te parkeren. Terwijl de deuren sloten draaide Dick het parkeerterrein op en werd de club ongewenst opgedeeld. Voor de twee achterblijvers kwamen voorblijvers Dré en Keulen in de plaats, die met voortschrijdend inzicht hadden besloten samen een knusse B&B te betrekken in het wonderschone Leer. De ‘volgende trein’ die Dick in gedachten had bleek volgeboekt en dus besloten Dick en Lars Berlijn dan maar per vierwieler aan te doen. Uiteindelijk bleef de schade dus enigszins beperkt..
Oh, en Berlijn? Het begon op een underground food festival met goed eten en een belabberde singer songwriter die nog een singer songwriter zocht. Daarna werd voet gezet op heilige Mercedes Benz Arena-grond waar Alba Berlin ons trakteerde op overtime! Nico Raiola werd op zijn beurt getrakteerd op een clubsweater, als dank voor (nog niet geheel) bewezen diensten.
Ondertussen waren ook modelleraren Koert en Jeroen aangemeerd en aangeschoten. De harde Alba-kern stapte bij het tweetal aan boord waar de rust direct verstoord en door de barman gesmoord werd. Al allitererend stroomde de zuipschuit langzaam maar zeker leeg. Volgens overlevering was het namelijk geen goed plan om als muur van 12 beschonken Oude Meesters op een Berlijnse uitsmijter af te stormen. Per linie gingen we, zoals vaker dit seizoen, recht op ons doel af: zaufen ins Berlin! Und das haben wir geschaft.
De Berlijnse zaterdagochtend was het het tegenovergestelde: ieder voor zich. OZW’ers werden overal in de stad gespot en lieten zich het zonnetje welgevallen. Met een fietstocht in het vooruitzicht gingen de gedachten nog even uit naar een jaar eerder. In Edinburgh gooide een niets ontziende sneeuwstorm nog roet in het eten en eindigden de boys in een dungeon (lees: donker deprimerend krocht). Nu bleef het bij een mild miezerbuitje her en der en werd er vol vertrouwen opgestapt, gebould, net niet gevallen, gelekkeband en weer afgestapt.
Het absolute hoogtepunt zou die avond volgen in de zuipschuur die eerder in Hamburg ook werd aangedaan. Concept: lange tafels, grote glazen bier en bergen vlees. Bij binnenkomst werd het nederige lederhosen orkestje nog overstemd door luid tafelende gasten, maar voordat OZW de vorken überhaupt kon prikken, stond de enorme tent ineens massaal op de banken. Behalve Daling, die stond op tafel. Reden voor deze orkaan van geluk: een brassband genaamd Alarmfase 3 uit de buurt van Nijmegen. Eerder hadden ze de treinreis van de voorblijvers al onveilig gemaakt en nu mochten zowel de achterblijvers als de rest van de Duitse bevolking alle remmen losgooien.
Na al dat geweld volgde een bescheiden afzakkertje in de Irish Pub, waar Keulen omhooggevallen meisjes op hun plek zette en Dick samen met de act van dienst een legendarische akoestische versie van ‘Can’t by me love’ opvoerde. Had die gladjakker maar geen The Beatles-shirt aan moeten trekken. Gehesen in een shirt van The Doors maakte Daling op het terras indruk in vloeiend Duits en werden er casual nog wat armpjes gedrukt. Het was ein schones abend.
De laatste Berliner morgen startte voor de meeste OZW’ers met verontrustende nachtopnames van Nico in zowel een underground anarchistisch aandoende club als op bed met een boodschap aan ‘Koertjuhhhh’ (en Wimpie) die ruw werd verstoord door een uit de bocht vliegende dampoe waarmee de ziel van Lars uit zijn achterste leek te ontsnappen. De aanstekelijke Raiola-lach die daarop volgde (en waarmee hij naar verluid de meeste schimmige deals rond weet te krijgen) stemde een ieder die zondagochtend meer dan tevreden. Keulen misschien uitgezonderd.
Met de laatste krachten werden er nog wat frühstuk activiteiten ontplooit voordat de Berliner highlights werden aangedaan. Iconisch poserend voor de Brandenburger Tor leken de Oude Meesters de grootste bezienswaardigheid im Stadt. Ruim op tijd kon de Sjappiano op Hauptbahnhof nog even rekenen op wat opbouwende kritiek inzake Italiaanse wanprestaties voordat de terugreis in werd gezet. Rust en kalmte overheersten lange tijd, tot de wagon leeg genoeg was om nog even wat wanorde te veroorzaken. Afsluiten in stijl, wie der sagen.
Leve OZW!
