Leen, Bob en Sonja
december 20, 2020
Vanuit het bestuur
februari 17, 2021
Die wedstrijd in Annen
Het is een zondag. Zoals het in 85 jaar OZW zo vaak een zondag was. Maar dan zo’n zondag met een waterig zonnetje, die de dauw doet glinsteren over de velden. ‘De perfecte zondag’, zouden we tegen elkaar zeggen, terwijl we stap voor stap de stijfheid uit ons lijf lopen. Ongeduldig. Wachtend op de eerste verdwaalde bal die op ons pad komt, om even te beroeren en scherend over het kort gemaaide gras rond te spelen. Een zondag zoals we die als jongetjes op zaterdag beleefden. De dag in de week waarop we even weer die jongetjes zijn. Het is een zondag aan het begin van een nieuw jaar, die het gemis pijnlijk zichtbaar maakt in de ogen van Wouter Warnaar.
Apart stukje geschiedenisEr bleef OZW tenminste één belangrijke verandering bespaard het afgelopen jaar: het afscheid van onze geliefde voorzitter ‘Wout’. Had de algemene ledenvergadering gewoon plaatsgevonden op een vrijdagavond in september, dan was Wouter in café De Sleutel officieel afgezwaaid. Hoewel er van voetbal ook in het nieuwe seizoen al snel geen sprake meer was, konden we ons nog even troosten met de gedachte dat niet alles zomaar verdwijnt. ‘Het is nog een apart stukje geweest in de geschiedenis van de club,’ beschrijft Wouter zijn laatste maanden als voorzitter.
‘Het wordt wel een keer tijd om te stoppen’. Zo luidt de simpele verklaring van Wouter na 10 jaar voorzitterschap. Zoals hij een paar jaar terug ook besloot om zijn actieve voetbalcarrière te beëindigen. We kijken uit over de velden van ons sportpark West End, waar jeugdigen zich wél tegoed doen aan het voetbal. ‘Ik hoefde niet meer zo nodig achter jongetjes aan te rennen die eerst mijn zoon en daarna mijn kleinzoon hadden kunnen zijn. Toen ik eenmaal als toeschouwer langs de kant kon staan gaf me dat een gerust gevoel. En ik bleef uitkijken naar de zondag.’
Het is confronterend om Wouter in verleden tijd te horen praten. Het tekent de zondag die eerder een herinnering is geworden dan dat die nog een vast onderdeel uitmaakt van ons leven. Zelfs bij een rasoptimist als onze pater familias, begint het realisme te overhand te krijgen. Gelukkig komt zittend in onze kantine de ‘oude’ voorzitter vanzelf weer bovendrijven. De brede grijns vanachter de bar, begeleid door muziek die je niet zomaar ten gehore komt. Het is de manier waarop Wouter in al zijn bescheidenheid het ritme en de sfeer van de zondagochtend bepaalt. De muzikale opvoeding van de jeugdige elftallen die tweewekelijks passeren is slechts een bijkomstigheid.
De Witte SocratesTerugbladerend door het jubileumboek, waar Wouter als samensteller bijna zijn gehele voorzitterschap zoet mee was, duikt zijn kenmerkende witte bos krullen eind jaren 80 voor het eerst op. Anoniem doet hij als nieuw lid zijn intrede, maar een seizoen later maakt hij zich al onsterfelijk tijdens de 0-7 overwinning bij Oosterparkers: ‘De doelpuntenmakers meldden zich en toen het vrouwvolk van Wout langs de lijn kwam, was het hek helemaal van de dam. De doelman van Oosterparkers raakte er totaal ontredderd door en moest zich ten slotte laten vervangen. Wout, die voor eigen volk ook wel eens iets wilde tonen, maakte er een heuse hattrick van.’ Voor wie Wouter Warnaar een beetje kent, klinkt de gebeurtenis niet uit de lucht gegrepen.
30 jaar later maakt onze voorzitter geen officiële minuten meer voor OZW. Daarentegen trakteert hij ons wekelijks op een rooskleurig toekomstperspectief, wanneer hij op trainingsavond met buitenkant rechts demonstreert dat leeftijd niets afdoet aan je techniek en inzicht. Zodra de maatregelen het toelaten is Wouter dan ook de eerste die subtiel een balletje opwerpt in de groepsapps: ‘Meld je even indien geanimeerd’. Als doorgewinterde voorzitter weet hij zijn manschappen met de minste moeite te mobiliseren. Het is daarom misschien niet verwonderlijk dat onder zijn bewind het niveau van de twee OZW-elftallen ‘een stuk vooruit is gegaan’. Al zegt Wouter vooral ingezet te hebben op kwantiteit, zodat er in ieder geval genoeg spelers waren.’
'Ik heb in verschrikkelijke elftallen gespeeld bij OZW. Er waren tijden dat ik met Dick van der Es, Koos Duim en Henk Been echt vol moesten houden. Ik speelde vaak twee wedstrijden achter elkaar terwijl ik al dik in de 50 was,’ blikt Wouter terug. Complimenten van een zeldzaam beleefde Forwardiaan over dat Wout ‘nog best goed mee kon komen’ waren dan ook niet aan dovemansoren besteed. Moet je nagaan wat hij in zijn eerste 90 minuten die dag had laten zien… Het uitwisselen van spelers hoort nog steeds bij OZW, door Wouter omschreven als een ‘aparte’ club. De twee elftallen blijven, niets meer en niets minder. Hij zal het zelf niet erkennen maar voor veel leden belichaamt Wout het clubgevoel van OZW. Het is ook geen verrassing dat hij ‘die wedstrijd in Annen’ noemt als het hoogtepunt van zijn voorzitterschap, waarin alles en iedereen samenkwam. In een beslissingswedstrijd werd het kampioenschap binnengesleept.
In 2009 nam Wouter het stokje over van Dick, toen de club eigenlijk een soort transitie doormaakte. Eerder maakte voorzitter Willem Frey nog de 35 jaar vol. Wouter: ‘Ik wilde zelf voor een behoorlijke periode voorzitter zijn, maar niet voor zó’n lange tijd. Willem kon aan het einde van zijn voorzitterschap alleen de vergadering nog fluisterend openen en sluiten.’ Toch houdt Wout sterk vast aan het rijke verleden van OZW. Niet alleen als archivaris maar ook in het verenigingsleven, door oud-leden te blijven betrekken bij het reilen en zeilen van de club. ‘Ik heb me altijd sterk verwant gevoeld met Henk Ludolphy. Hij heeft de verandering ingezet van een vrij afstandelijk bestuur dat boven de leden stond, naar een bestuur dat midden in de vereniging staat. Voor die tijd was het nog redelijk hiërarchisch.’
De menselijke kant van Wouter als voorzitter zal iedere OZW-er herkennen. ‘Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die iets gemist hebben bij mij, maar ik ben niet alles en een opvolger zal dat ook niet zijn. In het begin voelde het nog wat kunstmatig, maar op een gegeven moment valt het samen. Hoe je als persoon bent en als voorzitter; daar zit geen ruimte tussen.’ Gewezen op zijn sociale aard verwijst hij naar zijn achtergrond in de psychiatrie: ‘ik heb aardig zicht op hoe het met iedereen gaat, zo vul ik mijn rol ook in.’ Het komt voort uit een oprechte interesse in leden van nu en toen. De ALV is voor Wout niet compleet zonder club coryfeeën als Joop Tak, Willem Wolfgang en Evert Zwaagman. ‘Deze club is niet zomaar ontstaan, de club is gebouwd op de inzet van mensen voor ons, van wie de verdiensten vaak alweer vergeten zijn. Daarom wil ik ze laten merken dat ik ze belangrijk vindt.’ Ook bij de jaarlijkse onderlinge strijd om de Jan Seiffers bokaal wordt de familie van één van de oprichters van OZW steevast betrokken. Bovendien is Wouter bewaker van het oorspronkelijke gedachtegoed dat voetbal een aardig spelletje is, maar dat het werkelijk draait om onderling respect, plezier en kameraadschap.
Negativiteit in het veld valt Wouter dan ook direct op, waarna hij het diplomatiek de kop indrukt. Toch heeft ook hij zich ooit laten verleiden tot het uitdragen van zijn autoriteit. ‘Het zijn over het algemeen eigenzinnige mannetjes bij OZW, vooral als er een paar drankjes in zitten. Dat hoort ook bij de ALV, maar soms wordt er zoveel geouwehoerd en is er zo weinig sturing dat je op je strepen moet gaan staan,’ spreekt Wouter van verzachtende omstandigheden. Het is een voorzichtige verklaring voor het feit dat hij op de bewuste avond een hamer doormidden sloeg. Al houdt Wouter het erop dat de hamer gewoon te slap was. ‘Het is niet mijn sterkste kant, ik doe het liever anders maar ik heb inmiddels een nieuwe hamer voor mijn opvolger.’ Die wordt op 29 februari 2021 tijdens de eerste online ALV in de geschiedenis van OZW digitaal overgedragen.
Nu is het volgens Wouter tijd om een nieuw bestuur het vertrouwen te geven en draagt hij een goed functionerende en gezonde club over. Verdwijnen zal hij niet direct, maar het kan zomaar zijn dat we hem 2 maanden moeten missen als hij wat gaat klussen aan een huis in Frankrijk. ‘Ik zal ook minder achter de bar staan’, waarschuwt Wouter alvast. Wat hij niet zal missen? ‘Het archief moet maar eens overgedragen worden.’ Het is ook niet verwonderlijk na al dat monnikenwerk voor het jubileumboek voor het 80-jarig bestaan van OZW. Zijn geliefde Barbara schijnt die ruimte in huis ook wel eens anders te willen benutten. Het is haar vergeven.
Voor ‘het feestgebeuren’ zal Wouter zich ongetwijfeld beschikbaar blijven stellen. Op de achtergrond, met stralende ogen genietend van de gezellige gekte die zich al vrij snel onttrekt. Ook op dat gebied zegt Wout een traditie voort te zetten: ‘De ondeugd die Henk Ludolphy op 91-jarige leeftijd nog heeft, heb ik zelf ook nog en wil ik ook houden. Maar het is ook echt belangrijk om vrouwen en kinderen te betrekken bij het clubgevoel.’ We kunnen gerust stellen dat dat bij de nieuwe generatie OZW-ers wel in goede handen is. En het voetbal blijft natuurlijk: ’Ik vind het nog steeds erg leuk om een beetje mee te doen maar ik hoop dat mensen op tijd tegen mij zeggen dat ik maar moet stoppen. Ik hoop nog heel lang mee te kunnen trainen met af en toe een wedstrijdje onderling. Maar de betrekking op elkaar is het belangrijkste. Samen sterk, op en buiten het veld.’
Bedankt, Wout.
Tekst: Lars Wendel & fotografie: Herman Wanningen
