Passie
februari 4, 2019
Zwart-Wit
november 9, 2019
 

Aangelopen op het zonnige sportpark “West End”, bekijk ik van een afstand ons veld… Hoe ligt het dit keer erbij? Zijn de lijnen gekalkt? Staan er überhaupt wel lijnen op… Hoe hoog is het gras? Zijn de doelpalen nog steeds geel…? Alles lijkt er dit keer goed bij te liggen, ik heb er zin in! Toch altijd mooi als we met beide OZW teams thuis spelen. Saamhorigheid ten top! Ik zie een aantal mannen al voor de kantine staan, sigaretje doen. De high fives, de knuffels bij aankomst doen me goed. Uniek! De begroeting is een soort ongeschreven regel geworden, het hoort bij OZW en zelfs de dienstdoende scheidsrechter wordt niet vergeten. Mijn kids zijn mee, ik zie ze niet meer, waarschijnlijk al op het veld een balletje aan het trappen met andere kinderen. We drinken koffie. Uiteraard wordt de avond ervoor besproken, waarbij teveel bier, te weinig slaap, een concert of een feestje een reden zou kunnen zijn dat het vandaag even iets minder gaat…

De tegenstanders zien er wederom erg jong uit. Ze zitten al in de kleedkamer en de eersten gaan al richting het veld. Meestal gevolgd door de fanatieke trainer en leider, die niet willen verliezen van een paar oude mannen… We krijgen het sein om ook in de kleedkamer te verzamelen, want dat doen we dan weer wel: een half uur van te voren bij elkaar komen, de opstelling wordt gegeven en er is ook altijd wel iemand het oneens met het feit dat hij begint als wissel. Gezamenlijk gaan we kleden. En dan gaan we verbaal los: “Wie heeft nog scheenbeschermers?”, “Kunnen onze shirts wel met die van de tegenstander?”, “Ik voel mijn kuit nog wel…” en dit alles becommentarieerd met humor van de bovenste plank en met woordgrappen die hun weerga niet kennen. Eén voor één druppelen we naar buiten.

Ik voel mijn hart branden, net als de zon die op mijn gezicht schijnt. Alle stress en overdenkingen verdwijnen wanneer mijn voetbalschoen in het zompige gras verdwijnt. We zien de fanatieke tegenstanders druk een positiespel spelen, waarbij de gele hesjes druk moet zetten op de blauwe hesjes. Het ziet er best professioneel uit… Ze lijken erg fit en talentvol. Na een paar keer heen en weer lopen zijn mijn spieren van stram naar best oké gegaan. Tijd om een balletje te trappen, maar dan moeten we nog even bij elkaar komen voor een teamtalk. We peppen elkaar op. Respect voor elkaar, de tegenstander en de scheidsrechter wordt afgesproken. Mooi, des OZW’s! We proberen ons hieraan te houden. Na de teamtalk blijkt dat we al geen tijd meer hebben om van mijn “oké” spieren, “goed doorbloede” spieren te maken… dat zal ik dan maar in het eerste kwartier van de wedstrijd voor elkaar proberen te krijgen.

Het balletje begint te rollen, ik geniet van elke meter die ik maak, ik loop mezelf tegemoet hier, het raakt mijn hart, mijn ziel. De kameraadschap, de betrokkenheid, het goede voetbal, het minder goede voetbal, de coaches, de humor in het veld, het respect, het publiek en de kinderen die mee zijn vervullen mijn zwart-witte hart. De wedstrijd is onderdeel van een groter geheel, bedenk ik me. Voetballen is het mooiste wat er is, maar hoe de wedstrijd ook eindigt, het is van ondergeschikt belang. Tuurlijk wil ik winnen, maar wanneer we een fijne pot voetbal hebben gespeeld en we verliezen of spelen gelijk tegen een waardige tegenstander, dan is het goed. Ik geniet! Ik heb plezier!

Na de wedstrijd zit ik uitgeput in de kleedkamer. De wedstrijd wordt geanalyseerd. En dan komen de complimenten, de verwijten, de verbeterpunten, de gekke momenten in de wedstrijd – en die zijn er al langer hoe meer, en dat uiteraard vergezeld met de typische OZW humor. De tenues gaan weer uit, de douches worden gezocht en we laten de kleedkamer netjes achter, zoals we dat altijd doen. De kantine is nog redelijk vol. Stoelen worden op het terras gezet, de gehaktballen, de tosti’s en het bier staan inmiddels op tafel en we hebben het nog over de wedstrijd, het mooie weer en de plannen voor de rest van de dag.

Ik zit er met een voldaan gevoel. Genoten van de wedstrijd, veel meters gemaakt, echt het gevoel dat ik weer wat gedaan heb, heerlijk. Morgen (en de dagen erna) zullen de spiertjes wel weer wat strammig zijn… Na 2 biertjes hou ik het voor gezien. Ik zal mijn bonnetje maar eens contactloos gaan betalen. Mijn kids hebben de rekening al aardig gespekt, valt me op. Gelijk hebben ze. Voor hen is het ook altijd een uitje op de zondagochtend.

Teruglopend naar de auto voel ik mijn hart dansen, bij OZW kun je ongestoord jezelf zijn, is iedereen gelijk en onbezorgd. Liefde voor de bal, het spelletje, elkaar en het hier en nu.

Arjan Blaauw