Het jongensboek van OZW3 – het hoofdstuk Edinburgh
maart 15, 2018
De vrouw die OZW3 volgend jaar kampioen maakt
juni 16, 2018

Auteur

Hedzer Veenstra

Er is iets raars aan de hand met voetbal

H We hebben nogal de neiging om het erg groot te maken. ‘Voetbal is oorlog.’, het zou toch niet best zijn. ‘Voetbal is de belangrijkste bijzaak van het leven’, of nog erger ‘Het voetbalspel is als het leven.’ Misschien nog wel het meest gehoord, ook bij ons: ‘Voetbal is emotie.’ Dat is natuurlijk zo! Eerlijk is eerlijk, ik gedraag me ook wel eens emotioneel bij een wedstrijd van OZW en denk dat ik ook niet altijd terug wil zien wat ik allemaal doe (en zeg) op de tribune in het Abe Lenstra Stadion. Maar wielrennen (stiekem een mooiere kijksport!) is ook emotie voor mij. En muziek zeker ook! En mijn familie! Zelfs mijn werk draait geregeld veelal om emotie! .

Echter wordt in het voetbal de zin ‘voetbal is emotie’ ook geregeld gebruikt als excuus om maar van alles te kunnen doen en te zeggen. Op al die andere plekken wordt van je verwacht dat je die emoties enigszins reguleert en rekening met elkaar houdt en wat is dan lekkerder om die er bij het voetbal eens even uit te kunnen gooien. Want zouden we dat op die andere plekken doen, dan zou dat toch niet geaccepteerd worden. Voor mij is voetbal toch vooral een spelletje. Een verdomd leuk spelletje, absoluut. Maar eigenlijk is voor mij het spelletje ‘voetbal bij OZW’ toch ook vooral een middel, een manier om mensen te ontmoeten, mooie dingen met elkaar mee te maken en vooral veel plezier te beleven.

 

Ik heb geregeld het idee dat we binnen het voetbal zaken wel eens veel te serieus nemen. Dat we ons veel te druk maken om kleine dingen.

Als je dat we op een andere tijd gaan trainen (wat toch als democratisch besluit genomen was en wat ook daadwerkelijk tot grotere opkomst geleid heeft, zeker van de mensen die erom vroegen (dit zou ik ook niet al te serieus nemen)) aangrijpt als reden om bij onze mooie club weg te gaan, vind ik lastig te begrijpen hoe groot je dan iets maakt en vraag ik me af of jezelf niet te serieus neemt.

Maar als we ons heel druk maken en laatdunkende opmerkingen maken over een net meerderjarige scheidsrechter bij Forward die blijkbaar wat moeite heeft om tien minuten af te lezen op zijn horloge, of wanneer we ons echt laten gaan naar aanleiding van een aantal foute beslissingen van een andere scheidsrechter, daar persoonlijke opmerkingen over gemaakt worden in het veld, of dat dat maakt dat we ons gaan afvragen of die scheidsrechter zo onpartijdig wil lijken dat hij daarom in het nadeel van zijn eigen club fluit, dan vraag ik me toch echt af of we het spelletje niet te serieus nemen en elkaar (binnen en buiten de club) misschien net wat te weinig serieus.

 
 

Aan de andere kant kun je je natuurlijk afvragen of je dan bepaald gedrag en opmerkingen niet te groot en te serieus maakt. Waarschijnlijk een terechte vraag. Echter als je merkt dat dat wat je doet (naar beste kunnen), het plezier van jezelf en/of van anderen, dat waar het echt om gaat, niet lijkt te vergroten, dan kun je ook afvragen of je niet beter kunt stoppen met wat je doet. Dat ga ik dan maar doen.

Hedzer Veenstra